حرف‌هایی برای اجرا نشدن

«روحانی ادامه طرح‌های فقرزدایی را از جمله محورهای رویکرد آینده‌نگر در لایحه بودجه‌1400 عنوان کرد.» این عبارت پایانی گزارش خلاصه‌ای است که روز گذشته از جزئیات جلسه ستاد هماهنگی دولت منتشر شده است. یک گزارش 125‌کلمه‌ای که از تعداد کلمات و سطورش از سرمقاله مجملی که هم‌اکنون مشغول خواندن آن هستید هم کمتر است.

گزارشی شامل عباراتی کلی، مبهم، دستوری و انشایی که معلوم نیست ضمانت اجرایی آن قرار است توسط چه ساز‌و‌کار و نهادهایی تأمین شود. عباراتی که بعضا با واقعیات جاری در جامعه هم تفاوت‌های فاحش دارند. شاید ایراد را به تنظیم و تدوین گزارش مربوط بدانید اما اگر سابقه برنامه‌های اقتصادی دولت را در هفت‌سال گذشته معیار قرار دهیم احتمالا به این نتیجه رهنمون خواهیم شد که واقعا در جلسه ستاد هماهنگی اقتصادی دولت، خبری نبوده. اصولا تصمیم مشخص و با برنامه و ناظر به واقعیات میدانی هم گرفته نشده که تنظیم‌کننده گزارش بخواهد آن را جزئی‌تر از آنچه که هست تنظیم کند. این البته اتفاقی نیست. این واقعیت تلخ تصمیمات هفت سال گذشته دولتی است که همه تخم‌مرغ‌هایش را در سبدی چیده بود که دسته‌اش در دست غریبه‌های آن سوی مرز بود. قرار بود با یک توافق و زبان بین‌الملل همه چیز حل شود اما انگار به حقوق‌دانان ایرانی در دانشکده‌های حقوق، صرفا متون زمان صلح را تعلیم داده بودند غافل از آنکه واقعیت دنیا یک جنگل بزرگ است. حالا هم لاجرم راهی باقی نمانده جز نشستن دور هم و تصمیم‌های کلی، انشایی و دستوری گرفتن؛ تصمیمات و حرف‌هایی که کیلومترها با واقعیت جاری در جامعه فاصله دارد. از فقرزدایی گرفته تا کاهش اتکا به درآمد نفتی تا توسعه پایدار! حرف‌هایی برای گفتن و وعده دادن و البته اجرا نشدن!