«شنای پروانه» فارغ از نقدهای مثبت و منفی که داشته، نکته بارزی دارد و آن بازی بازیگران مکمل است. این بازی‌ها از نظر من در فیلم بسیار قابل توجه است، برخلاف بازیگر اصلی یعنی جواد عزتی که قهرمان اصلی داستان است. فیلمنامه روند نه بسیار خوب بلکه قابل قبولی را طی می‌‌کند و این در نوع خود خوب است. بازی عزتی در این فیلم تفاوت چندانی با فیلم «جاندار» ندارد، کمااینکه نویسندگان این فیلم و فیلم «جاندار» یکی هستند. یکی دیگر از نکات مثبت فیلم افتتاحیه آن است که فکر می‌‌کنم در فیلم‌‌‌های دهه 90 بهترین افتتاحیه و آغاز را دارد. نکته دیگر فیلم، سابقه مستند‌‌سازی محمد کارت است که در ساخت فیلم بلند داستانی بسیار به او کمک کرده و باعث شده در جشنواره فیلم قابل قبولی از خود عرضه کند. عده‌‌ای اعتقاد دارند که این فیلم در ادامه فیلم‌‌هایی مانند «ابد و یک روز» و«مغزهای کوچک زنگ‌زده» است اما اگر این افراد مستندهای محمد کارت خصوصا «خون‌مردگی» را دیده باشند، متوجه علاقه و دغدغه شخصی کارت می‌‌شوند. از نظر من این قیاس کار چندان درستی نیست؛ شاید فضا‌‌سازی‌ها یادآور آثار قبلی باشند اما لزوما به معنای ادامه مسیر آنها نخواهند بود. من فکر می‌‌کنم یک فیلم را باید با فیلمساز و آثار قبلی او مقایسه کرد. یکی از نکات قابل توجه فیلم در بحث اجرا و کارگردانی، صحنه‌‌‌های درگیری است که جزو نقاط قوت فیلم به شمار می‌‌آید. اگر این چند سکانس به صورت تکی در فضای مجازی قرار بگیرد، کاملا مانند یک نزاع و درگیری خیابانی واقعی است. «شنای پروانه» به عنوان اولین اثر یک کارگردان جوان، اثر قابل توجهی است. من به‌شخصه نه با ستایش‌‌‌های عجیب و غریب از فیلم و نه نقدهای غیرمنصفانه موافق نیستم. از نظر من این فیلم می‌‌تواند جزو آثار مهم و قابل توجه سینمای ایران باشد. در پایان گفتنی است این فیلم به درخواست رسول صدرعاملی، تهیه کننده از چرخه اکران خارج و در فرصتی دوباره، یا بعد از ایام محرم یا در عید نوروز، مجددا اکران می‌شود.
